بوت هوس بریت یکی از قشنگ ترین کوهستانهای منطقه کوهستانی موسوم به دریاچه گرو – ول در نروژ است. طبیعتی دست نخورده و بکر دارد. صخره های درهم گره خورده با لبه های تند شیب دار آن تا 350 متر از سطح دره بالا میروند.
در کوهپایه ها جائی که چادر زده و اتراق کردیم گلهای وحشی سفید ؛ گیاه و سبزه و روئیدنی های جور واجور سراسر هامون را در بر گرفته است. در یک هفته اتراق کردن ما در پای قله کوه بندرت با آدمیزادی برخورد کردیم که بیشتر بزهای کوهی ؛ آهو و دیگر حیوانات محلی کنجکاو را در گوشه و کنار میدیدیم.
بامدادان از صدای پای گوزنهای وحشی و آهوها که در حال چرا و خوردن علوفه های تازه هستند از خواب بیدار شده و به بیرون چادر رفته و با نگاه کنجکاو وناباورانه آنها روبرو میشویم.
دریاچه ها با آب زلال آبی رنگ آسمانی آینه ای برای دیدن و نوشابه ای برای نوشیدن در اینجا و آنجا پهن اند و خودنمائی میکنند.
آغاز پائیز است ؛ باد نیمه گرم کوهستانی به صورتمان شلاق میزند که خیلی دوست داشتنی هم هست.
به سمت قله بوت هوس بریت بالا میرویم.... ؛ هر چه بالا تر میرفتیم شدت باد بیشتر وشلاق باران را بیشتر روی پوستمان احساس میکردیم.
چه دریاچه ای ؛ چه آبی ؛ چه دره ای و چه طبیعت تنها ؛ خلوت و برهوتی. بی اندازه زیبا و آغوش گرفتنی.